WoeStijn

Na drie maanden stoffig zitten worden onder m´n bed in Concepcion heb ik hem anderhalve week geleden tevoorschijn getoverd: de backpack! Stage succesvol afgerond met een presentatie in het Spaans en het reizen kon beginnen: BACAN! Voor de niet-Chilenen: dit betekent ¨tof¨. Voor de Chilenen: sorry, dat was het enige woord wat jullie gaan bedrijpen...

Toen ik die backpack goed en wel had ingepakt kwam langzaam het besef dat ik nu toch wel misschien m´n reisplan iets gedetailleerder moest maken dan: rondje Chili, Peru, Bolivia en Argentinie, rechtsom, dus beginnend naar het noorden. Een goed begin leek me het kopen van een buskaartje naar een stad noordelijk van waar ik was. Iene-miene-mutte-tien-pond-grutte: Valparaiso!

Valparaiso ligt ter hoogte van Santiago aan de kust. Als je Chili zou schalen naar de grootte van Nederland is de afstand Concepcion - Valparaiso ongeveer gelijk aan Rotterdam - Den Haag. Chili is alleen 4300 km lang, dus ik mocht 500 km met de bus... Gelukkig zijn de bussen hier wel een stuk comfortabeler dan de Sprinters van de NS. Valparaiso is de belangijkste havenstad van Chili, groot geworden door de visserij en goudexport van Zuid-Amerika richting Europa. Daardoor was het overigens ook een populaire plunder-bestemming voor Nederlandse piraten. Valparaiso is gebouwd op 42 heuvels, chaotisch, je ziet geen muur zonder graffiti en de zeecontainers staan voor je gevoel midden in de stad. En dit alles maakt Valparaiso uniek, fantastisch mooi en niet voor niks deel van de Werelderfgoedlijst van Unesco. Al met al een heerlijke plek om doelloos rond te dwalen.

Typisch steegje in Valparaiso

Salud! Eerste biertje met Rafa

In Valparaiso heb ik mijn eerste travelbuddy ontmoet: de 39 jarige Spaanse ambulancechauffeur Rafa. Ook hij is alleen door Zuid-Amerika aan het reizen en we bleken allebei naar het noorden te willen. Rafa is super sympathiek, rookt zware shag en spreekt geen woord Engels. Mijn Spaans bleek voldoende om tot overeenstemming te komen over de volgende stop: Tongoy. Tijdens de 6 urende durende busrit veranderde het landschap van groen naar bruin, van bomen naar cactussen. Tongoy is een klein visserplaatsje met weinig toerisme, waar in de restaurantjes de vis en schelpdieren recht uit de zee op je bord terecht komen. Smullen geblazen!

Marisco in Tongoy

Na anderhalve dag in Tongoy zijn we doorgegaan naar Vincuña, wat op dezelfde hoogte maar meer landinwaarts ligt. Vincuña ligt in de Elqui Vallei, die bekend staat om de productie van pisco, Chili´s nationale drank, wat gebrouwen wordt van druiven. Als je bij die pisco wat cola gooit krijg je het populairste drankje in Chili: piscola. Naast de pisco staat de Elqui Vallei bekend om de sterrenwachten, cosmische energien en UFO waarnemingen. Nu waren Rafa en ik troevallig op 11-11-11 in Vincuña, oftewel de ultieme kans om ontvoerd te worden en vrienden te maken met de aliens. Na een uitputtende fietstocht van 4 uur bergop zijn we in the-middle-of-nowhere tussen de cactussen onder de sterren gaan tukken, zodat we makkelijk te vinden zouden zijn. Een prachtige ervaring, maar een illussie armer zijn we de volgende ochtend on-ontvoerd weer terug naar Vincuña gefietst. 12-12-12 weer eens proberen...

Uitzicht vanaf Alien Meeting Point

Na een kleine 17 uur in de bus kwamen we vervolgens aan in San Pedro de Atacama, een bizar en toeristisch dorp op 2440 meter hoogte midden in de Atacama woestijn. De Atacama woestijn is de droogste plek op aarde. Het dorp San Pedro loopt over van de toeristen die in een paar dagen tijd de overweldigende landschappen in de buurt willen bekijken. Helaas is de enige manier om dit te doen in een busje met toeristen te springen om er bij ieder hoogtepunt uitgegooid te worden en in koor ´oeh´ en ´aah´ te roepen. Desalniettemin is de woestijn met zijn geysers, flamingos, azul blauwe meren en 6000 meter hoge vulkanen een lust voor het oog. Het hoogtepunt was een tour naar een sterrenwacht 40 km buiten de stad, waar door de droge lucht, grote hoogte en minimale lichtvervuiling de hoeveelheid zichtbare sterren adembenemend is. Na een verhelderende uitleg van een astronoom mochten we door tien verschillende telescopen de sterren en planeten nog wat beter bekijken. Briljant.

El Tatio Geysers op 4300 m

El Valle de la Luna, de Maanvallei

Vulkaantjes

Zoutmeer

Naast het zien van mooie plekken heb ik ook al veel interessante mensen ontmoet. Bijvoorbeeld Zwitser Christoph, die besloten heeft om van Alaska naar het meest zuidelijke puntje van Argentinie te reizen...op een ligfiets. Op dit moment heeft hij er na 17 maanden fietsen 26.000 km opzitten en nog ongeveer 7000 km te gaan. Super positieve vent die wel wat leuke verhalen heeft te vertellen als je een biertje met hem drinkt!  

Na in vijf dagen alle hoogtepunten rondom San Pedro bekeken te hebben was het tijd om afscheid te nemen van amigo Rafa. Hij is doorgegaan naar Argentinie, ik ben verder naar het noorden richting Peru gegaan. Een kleine 8 uur met de bus naar Iquique, wat gekscherend het Miami van Chili wordt genoemd door een overvloed aan gebruinde chicas op rolschaatsen en gebruinde chicos op surfplanken. Maar twee straten achter de luxe boulevard ben je gewoon weer in Zuid-Amerika met vervallen huisjes, zwerfhonden en altijd vrolijke mensen. De Inca's begonnen mentaal aan me te trekken, dus na twee dagen ben ik doorgereisd verder naar het noorden, met een korte pitstop in het bizarre Humberstone. Dit verlaten mijnwerkersdorpje is tussen 1850 en 1950 bewoond geweest naast een nitraatmijn. Door de opkomst van ammoniak is het dorpje echter van de een op de andere dag veranderd in een spookstadje. Toevallig was er nog een laatste optreden in het verlaten theater toen ik er was. Zoals de foto's bewijzen had deze komiek de lachers op z'n hand.

Spookstadje Humberstone

Komiek voor een bijna uitverkocht theater...

...en het publiek was in extase!

Op dit moment  ben ik in Arica, wat tegen de Peruaanse grens aan de kust ligt. Waar mijn trip, en dit verhaal, begon met een gevoel van 'wat zal ik eens gaan doen in al die tijd', heb ik nu het gevoel 'ik moet eens gaan opschieten om alles te zien wat ik wil zien!'. Mede-reizigers hebben me overspoeld met toffe verhalen en coole plekken in Peru en Bolivia, ik kan dus niet wachten om die landen te gaan ontdekken. Maar eerst nog even de beste golven van Chili mee pakken, want sinds vanochtend voor het eerst in m'n leven op een golfsurfplank te hebben gelegen smaakt dat naar meer. Waar ik normaal al omval als de trein een wissel tegenkomt, blijk ik gek genoeg enigzins talent te hebben voor surfen, want ik ben bij de eerste golf die ik te pakken had maar gelijk op die deur gaan staan. De Inca's zullen dus nog heel eventjes moeten wachten...

El Gringo

Lang en blond, daarmee ben ik in Nederland nou niet echt een bezienswaardigheid te noemen. Nou, hier in Chili word ik regelmatig aangestaard alsof ik zojuist uit een UFO kom gestapt. Ik check dan ook regelmatig de spiegel om te kijken of ik misschien een halve empanada aan m’n wang heb hangen, maar nee hoor, mensen vinden mij ook geschoren en gewassen maar raar. De term ‘gringo’ krijg ik hierdoor regelmatig naar mijn hoofd geslingerd. Zelfs voordat ik iets weet uit te kramen in gebrekkig Spaans vraagt men al waar ik vandaan kom. ‘Holaa Gringo, de donde eres?’ ‘Soy de Holanda!’. ‘Ah, de Holanda, que bueno! Mi gusta futbol! Ban der Baart!’. Dat Oranje heeft ons op de kaart gezet hoor! Een opvallend uiterlijk heeft trouwens ook voordelen als je iemand probeert te vinden bij een concert met drieduizend mensen. Ontvangen sms: ‘Jajaja i know where you are!! You are the only one blond jaja’. Grappig hè, in de digitale wereld lachen de Spaanstaligen anders. ‘Jaja’, betekent dus ‘haha’. Anders zouden ze zeggen ‘Sisi’. En dat drinken ze dan hier weer niet, wel Fanta trouwens. Verwarrend!

Na bijna twee maanden in Chili ben ik aardig gewend aan het Zuid-Amerikaanse ritme. Werken van 9 tot 1, vervolgens even rustig naar een restaurantje om voor 2 euro een flinke warme maaltijd te verorberen, en dan van 3 tot 6, vechtend tegen de after-dinner-dip, nog  wat werk proberen te verzetten. Regelmatig duik ik vervolgens eerst met m’n mountainbike de heuvels in, want de mountainbiketrails beginnen letterlijk 20 meter van waar ik stageloop. En dan om de dag af te sluiten naar een terrasje om met wat amigos en amigas Micheladas (bier met citroensap en zout op de rand) te drinken en empanadas (dichtgevouwen gevuld broodje, soort pizza calzone) te eten. Die Chileense way-of-life bevalt wel! Je wordt er misschien geen leidende wereldeconomie mee, maar ach, die helpen zichzelf ook alleen maar naar de klote. Uitgebreid eten en drinken met vrienden en familie is hier belangrijker dan zo efficient mogelijk veel geld verdienen door bijvoorbeeld in een kwartier een  broodje kaas weg te hakken. Geef ze maar eens ongelijk!

 

Chileense keuken: avocado,  empanadas en oploskoffie.

 

Voordat de TU dit leest en besluit geen studiepunten toe te kennen voor mijn stage; ik werk hier ook hard aan mijn project. Al is het een stukje kleiner dan in Delft, de Universiteit van Concepcion heeft ook een studierichting Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Ik werk hier mee aan een project waarin een onbemand vliegtuigje (UAV) gebouwd wordt voor observatiedoeleinden, met een spanwijdte van ongeveer 2 meter. Mijn taak is het analyseren van de testvluchtdata om de vliegprestaties te onderzoeken. Een lekker praktische en hierdoor uitdagende opdracht!

Vliegveldje waar we de testvluchten uitvoeren

Niet alleen het vliegtuigje, maar ook de tijd vliegt hier. Nog een dikke maand en mijn stage zit er alweer op. Dan pak ik mijn backpack en ga ik drie maanden door Chili, Peru, Bolivia en Argentinië trekken. Dat moet fantastisch worden, vooral omdat de mensen hier in Zuid-Amerika ontzettend hartelijk zijn en openstaan voor nieuwe contacten. Door deze gastvrijheid en omdat de meeste studenten hier nog thuiswonen kom ik regelmatig over de vloer bij Chilleense gezinnen. En wat doen ze dan? Heel veel vlees (liefst van de barbecue) en empanadas eten, pisco drinken en grappen maken. Chilenen spreken onwijs snel en slecht gearticuleerd, maar m’n Spaans wordt stapje bij beetje steeds beter dus ik ga er steeds meer van verstaan. Dat sociale gedrag uit zich overigens ook op het web, het is hier heel normaal om 1000 vrienden en 5000 foto’s op facebook te hebben. Kom ik aan met m’n twee profielfoto’s… Genoeg gebrabbeld! Leuk dat jij het einde van dit verhaal hebt gehaald! Reistips voor Peru, Bolivia of Argentinië zijn van harte welkom! Hasta luego!

Iets terugdoen voor de Chileense gastvrijheid: hutspot en beugels!

M'n straat

M'n huis

M'n view

           

Malieveld 2.0

Week uno in Chili in cuatro woorden: 'en toma' en 'no entiendo'. Voor degenen die hetzelfde niveau Spaans hebben als ik: 'staking' en 'ik niet begrijp'. En toch heb ik het onwijs goed naar m'n zin!

Volgens mij is het nieuws ook aardig naar Hollanda doorgesijpeld, maar voor degenen die het gemist hebben, bijna alle Chileense universiteiten zijn al twee maanden aan het staken. De collegebank is ingewisseld voor de straat, de pen is ingewisseld voor een molotovcocktail. Het antwoord van Professor Politieagent: traangasbommen. Chemici kunnen hun lol op. En wij maar denken dat we Halbe toch wel aardig in het nauw hadden gedreven met ons middagje chillen op het Malieveld met onze spandoeken met ludieke leuzen. Maar dat verschil mág er ook wel zijn, want hier in Chili betalen studenten ongeveer het vijfvoudige (of tienvoudige bij de betere universiteiten) van ons collegegeld, zonder stufi, OV of sociaal leenstelsel. Studeren is hier nog voor de rijken en daar wil men verandering in zien. De studenten die ik hier spreek staan daar vrijwel allemaal achter, maar vinden de agressieve manier waarop er nu protest wordt gevoerd maar niks. Het is uit de hand aan het lopen met als resultaat dat de overheid waarschijnlijk alleen maar minder gaat toegeven. Jammer, maar dit is denk ik in ieder geval wel een teken dat dit land zich steeds verder richting een Europees land aan het ontwikkelen is.

Protestgraffiti Uno

  

Protestgraffiti Dos

Ook bij de Universiteit van Concepción, waar ik stage loop, zijn er geen colleges of tentamens. Wel zijn de meeste gebouwen gewoon geopend, dus voor het project waar ik aan meewerk heeft de staking eigenlijk geen gevolgen. Er zijn juist alleen maar meer studenten die komen klussen aan de UAV's (onbemande vliegtuigjes), omdat ze verder toch niks te doen hebben. Wees gerust, Oma Jansen: ik loop iedere dag door de campus naar het lab en heb me nog geen moment onveilig gevoeld, kan juist lekker m'n Spaans oefenen door de graffiti op de universiteitsgebouwen. En dat is nodig! Ik moet namelijk leren communiceren met mijn verse adoptieouders, Vincente en Lylian. Dit zijn de ouders van mijn primero amigo, Álvaro, die Ingeniería Aeroespacial studeert en ook aan de UAV werkt. Deze lieve Chilenen zijn ontzettend gastvrij en hulpvaardig, dus ik heb al drie keer mogen genieten van een avondje bij la Familia Palma gekenmerkt door wijn, empanadas en blikken vol onbegrip. En hazewindhond Otto die op de bank TV ligt te kijken en daar waarschijnlijk meer van begrijpt dan ik.

Otto. 0-50 kmh in 1.7 s. Top 70 kmh. 0% bijtelling.

Afgelopen zaterdag scheen de zon voor het eerst sinds mijn komst in Concepción, dus ben ik er met Álvaro op uitgetrokken om een stuk te gaan fietsen. De winter hier kenmerkt zich namelijk door veel regen, een beetje hetzelfde als de zomer in Hollanda dit jaar. Gelukkig wordt het vanaf September beter weer hier en begint iedereen buiten te barbecueën. Concepción ligt aan de grootste rivier van Chili, de Bio Bio, ligt dicht bij de zee en is omgeven door heuvels. Mooie plek om te fietsen dus!

Álvaro boven de Bio Bio rivier met skyline van Concepción

     

Campus en klok van Universidad de Concepción

Vandaag (zondag) ben ik samen met Francisco en zijn vader naar een voetbalwedstrijd gaan kijken van het lokale voetbalteam, Universidad de Concepción, dat dus de naam van onze universiteit draagt. Vanuit de underdog positie hebben we met 3-0 van Colo Colo (het Ajax van Chili) weten te winnen, whoepwhoep! Komende week ga ik weer lekker aan het werk op de faculteit, over wat ik daar precies aan het doen ben zal ik de volgende keer wat meer vertellen. Verder heb ik weer wat Spaanse lesjes van een student hier en ga ik een fiets kopen. Eerste indruk van Chili: muy bien! Hasta pronto!

Doei Delft, Hola Concepción!

En dan zit je ineens achter je laptop op een kamertje in Concepción... Nouja ineens, m'n trip duurde ongeveer 42 uur, genoeg tijd dus om aan het idee te wennen dat ik een half jaar aan de andere kant van de wereld ga zitten. De reis begon op stoel 17E van de Boeing 777-300ER van de KLM (stukje blogbinding dit: huisgenoten en studievrienden, check). Topmachine die 'Triple'! Dankzij het Personal Entertainment System vlogen die 12 uur van Schiphol naar Lima voorbij. Daarna nog drie uurtjes van Lima naar Santiago, maar daar heb ik weinig van meegekregen aangezien ik op drie stoelen in de foetushouding lag te tukken. Met m'n ogen open ja. Na een korte nachtrust in een hotelletje in Santiago op zoek naar de bus naar Concepción. Hier werd ik direct geconfronteerd met het volgende feit: in Chili spreekt niemand Engels. Stijn spreekt 'un poco poco poco Español' dus dat is lachen geblazen. Maar wel de bus gevonden, kaartje gekocht voor het luttele bedrag van 10 euro voor een busrit van 6,5 uur. Tijdens deze busrit een gesprek proberen te voeren met mijn buurman. Aangekomen in Concepción werd ik opgehaald door mijn stagebegeleider Frank Tinapp. Hij heeft een kamer voor me geregeld en daar direct naartoe gebracht, superfijn. Gebruikelijk in Chili is het wonen bij een hospita, ik woon dan ook met drie medestudenten bij Angela, een super lieve vrouw die meteen een bord pasta voor m'n neus zette. Vervolgens nog wat woordjes gewisseld met mijn huisgenoten. Volgens mij zijn het echt leuke mensen, nu snel zorgen dat ik ze ook versta! Morgen krijg ik van Frank uitleg over wat ik precies ga doen de komende drie maanden en dan ga ik in het weekend de stad eens verkennen. Nu snel het bedje in, hopelijk dromen in het Spaans! Hasta luego!

D'n Triple!

Zuidelijker dan Kaapstad!

Less is more

   

Een blog!

Woensdag vertrek ik naar Chili! Drie maanden stage lopen in Concepción en daarna drie maanden reizen. Dat wordt wel wat. Jullie kunnen mijn avonturen via deze blog volgen. Ik ga het kort en krachtig proberen te houden; vette foto's en toffe verhalen, dat is het idee. Jullie horen van me!