WoeStijn

Na drie maanden stoffig zitten worden onder m´n bed in Concepcion heb ik hem anderhalve week geleden tevoorschijn getoverd: de backpack! Stage succesvol afgerond met een presentatie in het Spaans en het reizen kon beginnen: BACAN! Voor de niet-Chilenen: dit betekent ¨tof¨. Voor de Chilenen: sorry, dat was het enige woord wat jullie gaan bedrijpen...

Toen ik die backpack goed en wel had ingepakt kwam langzaam het besef dat ik nu toch wel misschien m´n reisplan iets gedetailleerder moest maken dan: rondje Chili, Peru, Bolivia en Argentinie, rechtsom, dus beginnend naar het noorden. Een goed begin leek me het kopen van een buskaartje naar een stad noordelijk van waar ik was. Iene-miene-mutte-tien-pond-grutte: Valparaiso!

Valparaiso ligt ter hoogte van Santiago aan de kust. Als je Chili zou schalen naar de grootte van Nederland is de afstand Concepcion - Valparaiso ongeveer gelijk aan Rotterdam - Den Haag. Chili is alleen 4300 km lang, dus ik mocht 500 km met de bus... Gelukkig zijn de bussen hier wel een stuk comfortabeler dan de Sprinters van de NS. Valparaiso is de belangijkste havenstad van Chili, groot geworden door de visserij en goudexport van Zuid-Amerika richting Europa. Daardoor was het overigens ook een populaire plunder-bestemming voor Nederlandse piraten. Valparaiso is gebouwd op 42 heuvels, chaotisch, je ziet geen muur zonder graffiti en de zeecontainers staan voor je gevoel midden in de stad. En dit alles maakt Valparaiso uniek, fantastisch mooi en niet voor niks deel van de Werelderfgoedlijst van Unesco. Al met al een heerlijke plek om doelloos rond te dwalen.

Typisch steegje in Valparaiso

Salud! Eerste biertje met Rafa

In Valparaiso heb ik mijn eerste travelbuddy ontmoet: de 39 jarige Spaanse ambulancechauffeur Rafa. Ook hij is alleen door Zuid-Amerika aan het reizen en we bleken allebei naar het noorden te willen. Rafa is super sympathiek, rookt zware shag en spreekt geen woord Engels. Mijn Spaans bleek voldoende om tot overeenstemming te komen over de volgende stop: Tongoy. Tijdens de 6 urende durende busrit veranderde het landschap van groen naar bruin, van bomen naar cactussen. Tongoy is een klein visserplaatsje met weinig toerisme, waar in de restaurantjes de vis en schelpdieren recht uit de zee op je bord terecht komen. Smullen geblazen!

Marisco in Tongoy

Na anderhalve dag in Tongoy zijn we doorgegaan naar Vincuña, wat op dezelfde hoogte maar meer landinwaarts ligt. Vincuña ligt in de Elqui Vallei, die bekend staat om de productie van pisco, Chili´s nationale drank, wat gebrouwen wordt van druiven. Als je bij die pisco wat cola gooit krijg je het populairste drankje in Chili: piscola. Naast de pisco staat de Elqui Vallei bekend om de sterrenwachten, cosmische energien en UFO waarnemingen. Nu waren Rafa en ik troevallig op 11-11-11 in Vincuña, oftewel de ultieme kans om ontvoerd te worden en vrienden te maken met de aliens. Na een uitputtende fietstocht van 4 uur bergop zijn we in the-middle-of-nowhere tussen de cactussen onder de sterren gaan tukken, zodat we makkelijk te vinden zouden zijn. Een prachtige ervaring, maar een illussie armer zijn we de volgende ochtend on-ontvoerd weer terug naar Vincuña gefietst. 12-12-12 weer eens proberen...

Uitzicht vanaf Alien Meeting Point

Na een kleine 17 uur in de bus kwamen we vervolgens aan in San Pedro de Atacama, een bizar en toeristisch dorp op 2440 meter hoogte midden in de Atacama woestijn. De Atacama woestijn is de droogste plek op aarde. Het dorp San Pedro loopt over van de toeristen die in een paar dagen tijd de overweldigende landschappen in de buurt willen bekijken. Helaas is de enige manier om dit te doen in een busje met toeristen te springen om er bij ieder hoogtepunt uitgegooid te worden en in koor ´oeh´ en ´aah´ te roepen. Desalniettemin is de woestijn met zijn geysers, flamingos, azul blauwe meren en 6000 meter hoge vulkanen een lust voor het oog. Het hoogtepunt was een tour naar een sterrenwacht 40 km buiten de stad, waar door de droge lucht, grote hoogte en minimale lichtvervuiling de hoeveelheid zichtbare sterren adembenemend is. Na een verhelderende uitleg van een astronoom mochten we door tien verschillende telescopen de sterren en planeten nog wat beter bekijken. Briljant.

El Tatio Geysers op 4300 m

El Valle de la Luna, de Maanvallei

Vulkaantjes

Zoutmeer

Naast het zien van mooie plekken heb ik ook al veel interessante mensen ontmoet. Bijvoorbeeld Zwitser Christoph, die besloten heeft om van Alaska naar het meest zuidelijke puntje van Argentinie te reizen...op een ligfiets. Op dit moment heeft hij er na 17 maanden fietsen 26.000 km opzitten en nog ongeveer 7000 km te gaan. Super positieve vent die wel wat leuke verhalen heeft te vertellen als je een biertje met hem drinkt!  

Na in vijf dagen alle hoogtepunten rondom San Pedro bekeken te hebben was het tijd om afscheid te nemen van amigo Rafa. Hij is doorgegaan naar Argentinie, ik ben verder naar het noorden richting Peru gegaan. Een kleine 8 uur met de bus naar Iquique, wat gekscherend het Miami van Chili wordt genoemd door een overvloed aan gebruinde chicas op rolschaatsen en gebruinde chicos op surfplanken. Maar twee straten achter de luxe boulevard ben je gewoon weer in Zuid-Amerika met vervallen huisjes, zwerfhonden en altijd vrolijke mensen. De Inca's begonnen mentaal aan me te trekken, dus na twee dagen ben ik doorgereisd verder naar het noorden, met een korte pitstop in het bizarre Humberstone. Dit verlaten mijnwerkersdorpje is tussen 1850 en 1950 bewoond geweest naast een nitraatmijn. Door de opkomst van ammoniak is het dorpje echter van de een op de andere dag veranderd in een spookstadje. Toevallig was er nog een laatste optreden in het verlaten theater toen ik er was. Zoals de foto's bewijzen had deze komiek de lachers op z'n hand.

Spookstadje Humberstone

Komiek voor een bijna uitverkocht theater...

...en het publiek was in extase!

Op dit moment  ben ik in Arica, wat tegen de Peruaanse grens aan de kust ligt. Waar mijn trip, en dit verhaal, begon met een gevoel van 'wat zal ik eens gaan doen in al die tijd', heb ik nu het gevoel 'ik moet eens gaan opschieten om alles te zien wat ik wil zien!'. Mede-reizigers hebben me overspoeld met toffe verhalen en coole plekken in Peru en Bolivia, ik kan dus niet wachten om die landen te gaan ontdekken. Maar eerst nog even de beste golven van Chili mee pakken, want sinds vanochtend voor het eerst in m'n leven op een golfsurfplank te hebben gelegen smaakt dat naar meer. Waar ik normaal al omval als de trein een wissel tegenkomt, blijk ik gek genoeg enigzins talent te hebben voor surfen, want ik ben bij de eerste golf die ik te pakken had maar gelijk op die deur gaan staan. De Inca's zullen dus nog heel eventjes moeten wachten...