Malieveld 2.0

Week uno in Chili in cuatro woorden: 'en toma' en 'no entiendo'. Voor degenen die hetzelfde niveau Spaans hebben als ik: 'staking' en 'ik niet begrijp'. En toch heb ik het onwijs goed naar m'n zin!

Volgens mij is het nieuws ook aardig naar Hollanda doorgesijpeld, maar voor degenen die het gemist hebben, bijna alle Chileense universiteiten zijn al twee maanden aan het staken. De collegebank is ingewisseld voor de straat, de pen is ingewisseld voor een molotovcocktail. Het antwoord van Professor Politieagent: traangasbommen. Chemici kunnen hun lol op. En wij maar denken dat we Halbe toch wel aardig in het nauw hadden gedreven met ons middagje chillen op het Malieveld met onze spandoeken met ludieke leuzen. Maar dat verschil mág er ook wel zijn, want hier in Chili betalen studenten ongeveer het vijfvoudige (of tienvoudige bij de betere universiteiten) van ons collegegeld, zonder stufi, OV of sociaal leenstelsel. Studeren is hier nog voor de rijken en daar wil men verandering in zien. De studenten die ik hier spreek staan daar vrijwel allemaal achter, maar vinden de agressieve manier waarop er nu protest wordt gevoerd maar niks. Het is uit de hand aan het lopen met als resultaat dat de overheid waarschijnlijk alleen maar minder gaat toegeven. Jammer, maar dit is denk ik in ieder geval wel een teken dat dit land zich steeds verder richting een Europees land aan het ontwikkelen is.

Protestgraffiti Uno

  

Protestgraffiti Dos

Ook bij de Universiteit van Concepción, waar ik stage loop, zijn er geen colleges of tentamens. Wel zijn de meeste gebouwen gewoon geopend, dus voor het project waar ik aan meewerk heeft de staking eigenlijk geen gevolgen. Er zijn juist alleen maar meer studenten die komen klussen aan de UAV's (onbemande vliegtuigjes), omdat ze verder toch niks te doen hebben. Wees gerust, Oma Jansen: ik loop iedere dag door de campus naar het lab en heb me nog geen moment onveilig gevoeld, kan juist lekker m'n Spaans oefenen door de graffiti op de universiteitsgebouwen. En dat is nodig! Ik moet namelijk leren communiceren met mijn verse adoptieouders, Vincente en Lylian. Dit zijn de ouders van mijn primero amigo, Álvaro, die Ingeniería Aeroespacial studeert en ook aan de UAV werkt. Deze lieve Chilenen zijn ontzettend gastvrij en hulpvaardig, dus ik heb al drie keer mogen genieten van een avondje bij la Familia Palma gekenmerkt door wijn, empanadas en blikken vol onbegrip. En hazewindhond Otto die op de bank TV ligt te kijken en daar waarschijnlijk meer van begrijpt dan ik.

Otto. 0-50 kmh in 1.7 s. Top 70 kmh. 0% bijtelling.

Afgelopen zaterdag scheen de zon voor het eerst sinds mijn komst in Concepción, dus ben ik er met Álvaro op uitgetrokken om een stuk te gaan fietsen. De winter hier kenmerkt zich namelijk door veel regen, een beetje hetzelfde als de zomer in Hollanda dit jaar. Gelukkig wordt het vanaf September beter weer hier en begint iedereen buiten te barbecueën. Concepción ligt aan de grootste rivier van Chili, de Bio Bio, ligt dicht bij de zee en is omgeven door heuvels. Mooie plek om te fietsen dus!

Álvaro boven de Bio Bio rivier met skyline van Concepción

     

Campus en klok van Universidad de Concepción

Vandaag (zondag) ben ik samen met Francisco en zijn vader naar een voetbalwedstrijd gaan kijken van het lokale voetbalteam, Universidad de Concepción, dat dus de naam van onze universiteit draagt. Vanuit de underdog positie hebben we met 3-0 van Colo Colo (het Ajax van Chili) weten te winnen, whoepwhoep! Komende week ga ik weer lekker aan het werk op de faculteit, over wat ik daar precies aan het doen ben zal ik de volgende keer wat meer vertellen. Verder heb ik weer wat Spaanse lesjes van een student hier en ga ik een fiets kopen. Eerste indruk van Chili: muy bien! Hasta pronto!